از اوایل دهه هفتاد، طرح تغییر ساعت رسمی در ایران با هدف صرفهجویی در مصرف برق و استفاده از نور طبیعی روز، به اجرا درآمد. اما دولت احمدینژاد که روی کارآمد زمزمههای غیرکارشناسی بودن این ایده را هم آغاز کرد و حتی سال ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ از اجرای آن سرباز زد. اگرچه که با پافشاری مجلس مجبور شد از سنت تغییر ساعت رسمی تبعیت کند. مخصوصا آنکه در سال ۱۳۸۷ موضوع ناترازی انرژی یقه کشور را گرفت و دولت ناگزیر به اعمال برنامه سهمیه بندی برق شد.