براساس گزارش رسمی نیروی انتظامی، صبح یک‌شنبه ۴ خرداد ۱۴۰۴ در ضلع غربی میدان ونک تهران خودروی محمدحسن نیکزاد (فرزند علی نیکزاد، نماینده مجلس و نایب‌رئیس آن) توسط پلیس متوقف شد. سرهنگ خیشه، رئیس منطقه سه پلیس راهور تهران بزرگ در گفت‌وگو با خبرگزاری پلیس گفته است که این خودرو خلاف جهت وارد مسیر یک‌طرفه شده و در همان حال به‌طور «غیرعمد» با او برخورد کرد و وی مصدوم شد.

دونالد ترامپ در دومین دوره ریاست‌جمهوری‌اش بار دیگر به خلیج فارس بازگشته، اما این‌بار در میانه نظمی تازه و بحرانی منطقه‌ای. سفر او با محوریت قراردادهای اقتصادی، فناوری، تسلیحات و مذاکرات امنیتی انجام می‌شود؛ در حالی‌که جنگ غزه، احیای نقش قطر و چرخش عمل‌گرایانه کشورهای عربی بر فضای سفر سایه انداخته است. این نمایش دیپلماتیک پرزرق‌وبرق، با پرسش‌هایی درباره شفافیت، تضاد منافع و دستاوردهای واقعی همراه شده است.

تا بوده چنین بوده که روحیه محافظه کاری بلای جان تبریز شده است و ملاحظات فراقانونی پدر این شهر را درآورده است.

دور چهارم گفت‌وگوهای ایران و امریکا، یکشنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۴ انجام شد. اسماعیل بقایی، سخنگوی وزارت خارجه، این گفت‌وگو را «دشوار اما برای درک مواضع یکدیگر» توصیف کرد.

وزیر آموزش و پرورش از معلمان خواسته مثل چوپانان دانش آموزان رمیده از رمه را بازگردانند! نیت او خیر است اما مثال او نارسا. چون هر دانش‌آموزی شخصیت و فردیت مستقل و یونیک خود را دارد. تنها به اقتضای سن مشترک و زندگی در یک محله هم‌کلاسی شده‌اند نه این که تفاوت و تمایز نداشته باشند. اگر تیمی تشکیل می‌دهند برای کار گروهی یا ورزشی است نه مثل گله و بی ویژگی فردی. نه معلم چوپان است نه دانش آموز گوسفند که در این صورت بر مدرسه هم باید نام دیگری نهاد!

پاپ رهبر کاتولیک هاست نه پروتستان‌ها و ترامپ چند سال قبل در مصاحبه‌ای گفته بود یک پروتستان پرسیبتری (‌مسیحی مشایخی) است. آرزوی پاپ شدن یک پروتستان مثل این است که فردی مسلمان اما غیر شیعه بخواهد مرجع تقلید شیعیان شود.

مدیر تحریریه RSF (گزارشگران بدون مرز): بدون استقلال اقتصادی، رسانه‌های آزاد وجود ندارند. وقتی رسانه‌ها از نظر اقتصادی شکننده‌اند به قیمت از دست دادن کیفیت، به رقابت برای جذب مخاطب کشیده می‌شوند و می‌توانند طعمه الیگارشی یا رهبران سیاسی شوند که از آنها به عنوان ابزار استفاده می‌کنند.

آقای روانشناس، تو بگو من چرا حالم خوب نمی‌شود؟ یعنی روانی ام؟ حتماً روانی ام که تازه در عصرگاه روز تو، تازه یادم افتاده برایت بنویسم ...تا شاید غروب بخوانی اش.

این جمله، در نگاه اول شبیه یک شعار تبلیغاتی کلیشه‌ای است، اما وقتی عمیق‌تر نگاه کنیم، می‌بینیم که یک جهان‌بینی خاص را پشت سر خود پنهان کرده است؛ جهان‌بینی‌ای که می‌خواهد فرهنگ را زیر سایه نظامی‌گری تعریف کند.

فارغ از این که این فقره و در واقع فقرات جدید و مشکوک (و اولی سخیف و دومی موهن) ناشی از چیست مشکل اصلی جای دیگر است: این که این رسانه در چنبره بنیادگرایی گرفتار است و ملی نیست و این همه اصرار که خودشان به خودشان بگویند ملی به خاطر این است که می‌دانند ملی نیستند.