به گزارش آژانس خبری ملت آزاد آنلاین از تبریز، دو سال پس از نسل‌کشی بی‌سابقه در غزه و بمباران بی‌وقفه شهرها، اکنون مردم این سرزمین مظلوم با جنگ گرسنگی و محاصره کامل روبه‌رو هستند؛ آب و غذا به روی آن‌ها بسته شده و کودکان معصوم در معرض مرگ تدریجی‌اند. در چنین شرایطی، بنیامین نتانیاهو که پس از شکست مفتضحانه در جنگ 12 روزه و ناکامی در رسیدن به اهداف خصمانه‌اش، به دنبال راه‌های تازه‌ای برای ضربه زدن است، این بار با بهانه بحران آب ایران وارد میدان شده و مردم را به شورش دعوت می‌کند؛ تلاشی که چیزی جز «ماهی گرفتن از آب گل‌آلود» نیست. اسرائیلی که همین چند ماه قبل هزاران ایرانی را به خاک و خون کشیده بود، امروز ژست «منجی آب» می‌گیرد و خود را ناجی مردم ایران معرفی می‌کند.اما تاریخ و واقعیت چیز دیگری را نشان می‌دهد. رژیم صهیونیستی از نخستین سال‌های شکل‌گیری خود در 1948 سابقه‌ای طولانی و مستند در سرقت و سلطه بر منابع آب داشته است. تأمین آب برای شهرک‌سازی‌ها از ابتدا اولویت حیاتی تل‌آویو بود و رود اردن و سرشاخه‌های آن حاصبانی، بانیاس و دان به همراه رود یرموک، شریان‌های حیاتی این سیاست ظالمانه بودند.سابقه دخالت نظامی اسرائیل برای سرقت آبدر دهه 1950، اسرائیل «پروژه انتقال ملی آب» را اجرا کرد تا آب رود اردن را به صحرای نقب منتقل کند؛ اقدامی که بخش بزرگی از سهم آبی اردن و سوریه را به سرقت برد. واکنش اتحادیه عرب، طرح انحراف سرچشمه‌ها در 1964 بود، اما اسرائیل با حملات نظامی آن را خنثی کرد. این تنش‌ها یکی از زمینه‌های مستقیم جنگ شش‌روزه 1967 بود.پیروزی نظامی اسرائیل در آن جنگ به اشغال کرانه باختری، بلندی‌های جولان و بخش‌هایی از جنوب لبنان انجامید؛ مناطقی که منابع آبی حیاتی داشتند و از آن زمان، تل‌آویو کنترل کامل سرچشمه‌های رود اردن و بخش مهمی از آب رود یرموک را در دست گرفت.همین معاهده صلح با اردن، کشوری که قرار بود حق‌آبه طبیعی‌اش را دریافت کند، عملاً اردن را به پادوی تل‌آویو تبدیل کرد. آب، که حق مسلم اردن بود، تحت اشغال اسرائیل درآمد و نشان داد اشغالگری این رژیم تنها محدود به زمین نیست؛ تصرف منابع، به‌ویژه آب، بخشی از ذات و ماهیت اسرائیل است. و حالا، همان اسرائیل با ژست «نجات‌دهنده آب»، خود را ناجی مردم ایران معرفی می‌کند؛ ژستی مضحک در برابر پیشینه طولانی سرقت و سلطه بر منابع دیگران.حتی معاهده صلح 1994 با اردن ـ که برداشت سالانه 50 میلیون مترمکعب آب برای اردن را مقرر می‌کرد ـ نتوانست اعتراض‌ها را خاموش کند. این میزان کمتر از حق واقعی اردن است و اسرائیل با سدسازی و برداشت اضافه، سهم بیشتری به شهرک‌های خود اختصاص می‌دهد. در سال‌های خشک، سهم آب اردن با تأخیر یا کاهش تحویل داده شده است.اسرائیل در دهه‌های اخیر بارها آب را به‌عنوان «سلاح» به کار برده است: از قطع لوله‌های آب فلسطینی‌ها و انتقال آن به شهرک‌نشینان، تا کاهش عمدی جریان رود اردن به سمت اردن در تابستان. رسانه‌هایی چون The New Arab و Al Jazeera نیز گزارش داده‌اند که تل‌آویو با مدیریت سدها و پمپ‌ها مسیر طبیعی آب را به نفع مناطق تحت کنترل خود تغییر می‌دهد.با چنین پیشینه سیاه و مستندی، تلاش امروز نتانیاهو برای جا زدن خود به‌عنوان «منجی آب ایران» نه تنها مضحک و پوچ است، بلکه یادآور همان سیاست‌های دیرینه و مستمر اسرائیل از دهه 1950 تا امروز است؛ سیاست‌هایی که از اردن و سوریه تا فلسطین، همواره با سلطه، اشغال و تصرف منابع همراه بوده است. این ژست «نجات‌دهنده» و ادعای بشردوستانه، چیزی جز نمایش خوی یزیدی و مضحک او نیست، و تنها انگیزه‌اش بهره‌برداری سیاسی و سوءاستفاده از بحران برای منافع تل‌آویو است.یادداشت از: مائده مهدیانتهای پیام/
دیدگاهتان را بنویسید