در هیاهوی این شهر شلوغ، جایی بود برای نفس کشیدن، برای قدم زدن بی‌دغدغه، برای دست در دست کودک گرفتن و آسوده از کنار هم عبور کردن. پیاده‌رو، خانه کوچک عابران بود؛ جایی که ماشین‌ها در آن حقی نداشتند.اما این روزها، تبریز ما چهره‌ای دیگر به خود گرفته. دیگر نه تنها خیابان‌ها گرفتار پارک دوبله و بی‌انضباطی رانندگان شده‌اند، که پیاده‌روها نیز از هجوم ماشین‌ها در امان نمانده‌اند.راننده‌ای با بی‌خیالی، چرخ ماشینش را روی سنگفرش پیاده‌رو می‌گذارد، گویی جایگاهش آنجاست؛ بی‌آنکه بیندیشد کودکی شاید همان لحظه با ویلچر یا دوچرخه‌اش به آن پیاده‌رو دل بسته بود؛ یا مادری با کالسکه نوزادش، یا پیرمردی با عصا، که حالا باید از دل خیابان و میان ماشین‌های در حال حرکت راه خود را پیدا کند.این، فقط یک بی‌قانونی ساده نیست؛ این زخمی است بر پیکر شهری که روزی به فرهنگ و احترامش می‌بالید. زخمی که هر روز عمیق‌تر می‌شود وقتی که عابران، جای امن خود را از دست می‌دهند و رانندگان، فراموش می‌کنند که خیابان برای ماشین‌هاست و پیاده‌رو برای انسان‌ها.
این روزها خیابان ارک جدید و طالقانی تبریز، یکی از پرترددترین مسیرهای مرکزی شهر، حال و روز خوشی ندارد. اگرچه قرار بود پیاده‌روها محل امن عبور عابران باشند، اما به نظر می‌رسد برخی رانندگان و موتورسیکلت سواران آن را با محل پارک خودرو اشتباه گرفته‌اند. موتور و خودروهایی که بدون هیچ ملاحظه‌ای در پیاده‌روها پارک شده‌اند، رفت‌وآمد شهروندان را مختل کرده و چهره‌ای نازیبا به یکی از تاریخی‌ترین خیابان‌های تبریز بخشیده‌اند.پارک خودرو در دل پیاده‌رو، نادیده گرفتن حقوق عابرانگشت‌وگذاری کوتاه در خیابان ارک و طالقانی کافی‌ست تا ببینیم پیاده‌روها دیگر در تسخیر عابران نیست؛ خودروهای شخصی، در برخی نقاط حتی در برابر درب مغازه‌ها و ورودی ساختمان‌ها پارک شده‌اند. این بی‌نظمی تنها ظاهر شهر را برهم نزده، بلکه عابران، به‌ویژه سالمندان، مادران با کالسکه و افراد دارای معلولیت را با مشکلات جدی روبرو کرده است.گفت‌وگو با شهروندان، روایت گلایه‌هاآقای کریمی، بازنشسته ساکن محله شریعتی، با ناراحتی گفت: من هر روز از طالقانی رد می‌شم. واقعاً نمی‌فهمم چطور بعضیا با خیال راحت ماشینشون رو می‌ذارن وسط پیاده‌رو. نه راهی برای من می‌مونه، نه برای کسی دیگه. مجبوریم از خیابون رد شیم، با هزار تا خطر.خانم احمدی، مادر دو فرزند خردسال، در حالی‌که دست کودکش را گرفته بود، گفت:بارها شده به‌خاطر ماشین‌هایی که وسط پیاده‌رو هستن، مجبور شدم کالسکه بچه‌مو بلند کنم یا از لای ماشین‌ها رد شم. واقعاً چرا هیچ نظارتی نیست؟ ما حق نداریم از پیاده‌رو راحت عبور کنیم؟
صدای اعتراض کسبه هم شنیده می‌شود. یکی از مغازه‌داران خیابان طالقانی گفت: وقتی کسی ماشینشو جلوی مغازه من پارک می‌کنه، مشتریام دیگه نمی‌تونن وارد شن. نه فقط مزاحمته، بلکه باعث افت فروش هم می‌شه. به شهرداری هم گفتیم، ولی رسیدگی جدی نشده.ضعف نظارت یا بی‌توجهی شهروندان؟با وجود نصب تابلوهای توقف ممنوع و راه‌اندازی گشت‌های شهرداری در برخی نقاط، هنوز هم تخلفاتی از این دست در خیابان‌هایی مانند ارک جدید و طالقانی به چشم می‌خورد. برخی کارشناسان معتقدند که نبود برخورد قاطع با متخلفان، منجر به تکرار این رفتارها شده است.کلام آخرپیاده‌رو، حق اولیه شهروندان است؛ محلی برای رفت‌وآمد امن، آسوده و بدون دغدغه. اگر فرهنگ ترافیک و احترام به حقوق دیگران در میان شهروندان نهادینه نشود، نه تابلو، نه جریمه، و نه هشدارهای رسانه‌ای، هیچ‌کدام کافی نخواهد بود.
شهر ما، آینه شخصیت ماست. بیایید به حق هم احترام بگذاریم تا خیابان‌ها، خیابان بمانند و پیاده‌روها، پناه پیاده‌ها.
دیدگاهتان را بنویسید